De kerstdagen zijn weer voorbij, ook hier. Dit jaar geen traditionele familiediners en lange boswandelingen, maar een diner met een bijeengeraapt zooitje internationale studenten. Voordat ik daar over begin, eerst nog twee andere zaken: mijn familie kwam over en een bezoek aan Bradford.
Op het begin van de vakantie, vrijdag 17 december voor mij, kwamen mijn ouders en m’n broertje over voor een weekend. Vanwege de sneeuw en de vrieskou was het afwachten of ze de overtocht konden maken, maar uiteindelijk arriveerden ze vrijdagavond op Leeds Bradford International Airport, met slechts vier uur vertraging. De meeste andere vluchten waren gecanceld, dus we mochten in onze handjes knijpen. Het was erg leuk om ze weer te zien en bij te kletsen en zo. Op zaterdag heb ik ze Leeds laten zien. Na een uurtje riep mijn moeder al ‘Wat is het hier lelijk zeg, maar wél interessant!’. Verder nog gewinkeld en gegeten in een restaurant waar ze geen vergunning hadden om alcohol te schenken. Dat zul je in Nederland niet zo snel aantreffen denk ik. Die avond, toen mijn ouders al rustig lagen te slapen in het hotel van het rugbystadion, was er nog een mooi pannenkoekengevecht tussen o.a. Pelle (m’n broertje), Ayla, Guy en mij. Zondag hebben we York bezocht. Ik was er eind september al een keer geweest, maar het blijft een mooi stadje. Het was nog steeds stervenskoud, dus de spooktocht ’s avonds hebben we maar laten schieten.
Maandag heb ik de familie weer op het vliegtuig gezet, terug naar Nederland. Deze keer was er nauwelijks vertraging. Althans, voor het vliegtuig. Bij de NS schijnt het de afgelopen weken vaak fout te zijn gegaan. Op de terugweg boodschappen gedaan bij Morrisons, een gigantische supermarkt in de wijk Kirkstall. Voor een grote groepsopdracht moeten we een nieuwe toekomstvisie voor deze wijk maken. Dit is tevens het enige vak dat nog doorgaat na de kerstvakantie, verder moet ik nog een essay inleveren.
Lisa, Grant en ik zijn afgelopen week nog naar Bradford geweest, een plaats vlakbij Leeds. Beide plaatsen waren eerst ongeveer even groot, maar tegenwoordig is Leeds duidelijk het grotere broertje. Het succes (of in ieder geval: de groei) van Leeds heeft zijn keerzijde: Bradford heeft last van krimp. Verder staat ‘Bradistan’ in heel Engeland bekend voor de grote populatie Aziaten (vooral Indiërs, Pakistani en Bengalezen. Een Bengalees is een inwoner uit Bangladesh. Ik moest dit woord toch even opzoeken hiervoor. Ik begrijp nu eindelijk de term Bengaals vuurwerk.)
Bradford is nog lelijker dan Leeds en de mensen die er rondliepen zouden in Nederland in de categorie aso’s vallen. Maaskantje, eat your heart out. Het multi-culti gehalte viel erg mee, van wat ik over Bradford gehoord had. Waarom zijn we dan naar Bradford gegaan? Het National Media Museum, met een groot 3D IMAX theater, is daar namelijk te vinden. Het museum zelf was wel oké, met uitleg over hoe televisie en radio gemaakt worden. En zoals elk museum tegenwoordig was er veel te doen. Zo weet ik nu dat de autocue oplezen lastiger is dan ik dacht. Aan het eind van de dag zijn we naar de film TRON: Legacy geweest, in dat IMAX theater. Ik denk dat je deze film echt in 3D of op zo’n groot scherm moet zien, want de effecten zijn tof! De muziek is van Daft Punk, ook een groot pluspunt. De verhaallijn zelf is niet heel erg sterk, maar heeft niet elke sciencefiction film daar last van (Avatar)? Grant en Lisa waren minder enthousiast. Vooral Grant had zich ontzettend verveeld en liep de film gigantisch af te kraken. Ook beschuldigde hij mij ervan altijd positief te zijn over dingen waar ik naartoe was geweest.
Op kerstavond hadden we een groot diner met een select gezelschap: Lisa, Grant, Guy, Denisa en ik. Mary Morris is de afgelopen dagen echt leeggelopen – sommigen komen nooit meer terug, anderen zijn op vakantie of bij hun ouders. Ieder had een gerecht gemaakt en zo hadden we een mooi kerstdiner, met o.a. een kip (daar is ie weer!) en een ham die zo zout was waar zelfs de Noordzee jaloers op wordt. Ikzelf zorgde voor het toetje, zelfgemaakte kletskoppen met ijs en chocoladesaus. Niemand kent hier de Allerhande natuurlijk, dus dat kwam goed uit.
Onze keuken zag er voor het eerst echt gezellig uit, met dank aan Grant die de kerstboom van de receptie jatte en in onze keuken heeft gezet. Heel raar vond ik het dat sommigen tussen de gangen door snel naar hun kamer gingen om bijvoorbeeld te skypen. Denisa miste daardoor mijn nagerecht. Af en toe schoven er nog mensen aan, uit andere delen van de flat. De meeste rare gesprekken volgde, met een hoog WTF?!-gehalte, omdat we het spelletje Have you ever…? speelde. Bizarste moment: Nathan, de wannabe macho Amerikaan, die vol trots vertelt dat hij ooit $400 heeft betaald voor een hoer. Het gesprek dat hieruit voortkwam ging niet eens over ‘waarom bestel je in hemelsnaam een hoer?’, maar meer over dat $400 veel geld was.
Grant was op eerste kerstdag nog steeds dronken van de avond daarvoor en tijdens de brunch (met hetzelfde gezelschap) werd vrolijk doorgegaan met bier drinken. De brunch deed me denken aan Pasen, aangezien er grote hoeveelheden eiersalade op tafel stonden. Grant leek een beetje op mijn oma tijdens kerst. Beide bevestigen steeds hoe goed ze het wel niet naar hun zin hebben en hoe lekker het eten wel niet is. Op tweede kerstdag werd ik wakker met een mooi SMS’je van hem: ‘If I had to go to Mordor from Lord of the Rings and had to pick three other people from Mary Morris, you guys would be definitely on my list to try out.’ Volgend jaar toch maar weer gewoon een traditionele kerst?
PS Voor de Little Britain fans: afgelopen zaterdag is een nieuwe serie van dezelfde makers van start gegaan, Come Fly With Me. Nieuwe typetjes op en om het vliegveld. Hier terug te kijken.
Dit is de leukste foto die ik gemaakt heb van Bradford. Zegt dat genoeg? Wel een goede slogan!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten