Madchester

Zaterdag was Manchester day. Met z’n achten vertrokken we ’s ochtends met de nodige moeite richting Manchester, by coach (bus voor lange afstanden). Voor een coach koop je een kaartje voor een specifieke rit, dus we moesten per se de bus halen en wel die van 9.30. Om 8.45 waren er echter in geen velden of wegen taxi’s te vinden en Guy lag nog heerlijk te slapen. We hebben de bus uiteindelijk net gehaald en de pret kon beginnen.

Manchester ligt een uur van Leeds en is goed te vergelijken met Leeds, het is alleen groter (tweede stad van Engeland), waardoor er meer te doen is. De Leeds Art Gallery stelt bijvoorbeeld niet zo heel veel voor, maar die van Manchester is erg leuk (en nog gratis ook, zoals de meeste musea). De Art Gallery heeft van elke periode belangrijke kunstwerken die ‘de tijd goed weergeven’. Elke zaal is daardoor dus totaal anders. (Ik zou zo een folder kunnen schrijven voor een museum.) Er was ook nog een tijdelijke tentoonstelling van Rafael Lozano-Hemmer (ik geef toe, die naam moest ik even opzoeken). Een van de zalen hing vol met gloeilampen, die flikkerden op de hartslagen van bezoekers. Met behulp van een sensor, die je vast moest houden, kon je jouw hartslag ‘toevoegen’ aan de rest. Erg grappig.
In het begin was ik best chagrijnig, omdat Manchester niet de mooie stad was die ik verwachtte. Ik bedoel, de tweede stad van Engeland, het ‘Barcelona van Groot-Brittannië’: het legt de lat loog. Veel nieuwbouw en stadsvernieuwing, het resultaat van de industriële revolutie, met van die verschrikkelijke winkelcentra, waar ze hier groot fan van zijn. Ook bleken twee musea gesloten te zijn, waar we graag naar toe wilden (eentje was het Police Museum, waar je kan zien hoe een gevangenis uit de 19de eeuw eruit ziet, inclusief houten kussens. Maar ja, het was dicht, dus dat hebben we niet gezien).
Gelukkig kwamen we toen in Northern Quarter, een alternatieve studentenwijk, met veel kledingwinkels en vooral record stores! Manchester is (natuurlijk!) bekend van de new wave uit de jaren ’80, met Joy Division, the Stone Roses en the Happy Mondays, wat de winkels graag lieten blijken. Het schijnt in Liverpool nog ‘erger’ te zijn, aangezien the Beatles daar vandaan komen. In een winkel waren de platen zo goedkoop, dat ik er eigenlijk wel langer zou willen doorbrengen. Aangeschaft: Dare van The Human League, Private Eyes van Hall & Oates en een LP van D’Molls, puur omdat de hoes er zo vet uit zag. Helaas staat mijn platenspeler in Groningen, dus echt bruikbaar zijn mijn platen nog niet hier.
Jérémy, Manish en ik hebben daarna nog de tram gepakt richting Old Trafford, het stadion van Manchester United. Het was al het eind van de middag, dus een tour zat er niet in. We hebben alleen de voorkant kunnen zien en de mega shop, met maar liefst 36 kassa’s (helaas niet allemaal in gebruik). Het stadion was niet heel erg mooi van buitenaf en je kon er ook niet omheen lopen, dus dat was een beetje jammer. Rooney blijft trouwens, mocht het jullie ontgaan zijn. De kranten stonden er vol van.
Omdat we pas om 22.00 de bus terug namen, hebben we nog een klein beetje nightlife kunnen meemaken. Leuke bars en ik heb heerlijke fish & chips op bij Leo’s fish bar, wat heel Engels klinkt, maar waar gewoon vier – ik gok – Turken achter de balie stonden.
Zo met z’n achten op pad merk je wel de cultuurverschillen. Grant en Guy zaten al om 11.00 in Manchester aan hun eerste pint, gecombineerd met een Engels ontbijt. Manish maakte overal foto’s van, het liefst met hem zelf erop. Ik moest na een tijdje een foto van hem maken, terwijl er niks bijzonders in de buurt te zien was, of je moet houden van flatgebouwen. Hij werd nog bijna boos op een Japanse vrouw bij Old Trafford, omdat ze een slechte foto van Jérémy, Manish en mij voor het stadion had gemaakt. Ook Denisa hield ervan om bij elk gebouw haar hoofd toe te voegen, want dat vindt haar moeder leuk.
Na een lange dag, kwamen we weer terug in Mary Morris, waar Nick in z’n eentje taart zat te eten, aangezien hij jarig was. Voordat jullie slechte dingen beginnen te denken: we waren hem niet vergeten, we hadden z’n verjaardag vrijdagavond al gevierd met een surprise party. Dit feest eindigde om 22.00 al met een anticlimax, toen we aan het afwassen waren. Afwasschuim in andermans gezicht gooien is best grappig, maar toen Nick Holly volledig ondergooide, kon Holly dat niet zo waarderen en vertrok naar haar kamer. (Nick en Holly liggen regelmatig met elkaar overhoop, dus we zijn het wel gewend.) Emma en Ayla kozen echter Holly’s kant en verdwenen ook naar hun kamer. Elody, dat saaie meisje, maakte haar reputatie weer eens waar en was al vertrokken. Net als Denisa, die met haar moeder aan het skypen was. Bleven over: Gabriela, Nick en ik. We hebben de boel maar schoongemaakt en zijn naar bed gegaan.
Lisa, Grant en ik hebben vanmiddag kaartjes gekocht voor MEN, een trio uit Brooklyn dat disco muziek maakt. Ik kreeg net een sms’je van Lisa dat de zangeres van MEN een snor heeft; het blijkt een hardcore feminist te zijn. We zullen het zien, volgende week woensdag!
 

Het stadshuis van Leeds heeft er al zin in, net als de rest van de stad. Kerst kan beginnen! Tot 30 oktober zijn eerst nog de lady boys uit Bangkok te bewonderen (mannen dressed up als vrouwen, het verschil schijn je niet te kunnen zien), daarna komt er - als ik het goed begrepen heb - een echte Deutsche weihnachtsmarkt.

Op en om Mary Morris

Mijn eerste maand zit erop in Leeds. Dat betekent, objectief gezien, dat er al een kwart op zit. Dat klinkt al bijna alsof ik de terugreis moet gaan plannen. Gelukkig is het zo ver nog niet, want alhoewel ik Leeds al aardig ken nu, zijn sommige plekken nog steeds volkomen onbekend voor mij. De Engelse cultuur komt steeds meer mijn kamer in met hulp van BBC Radio 1 (zoveel beter dan 3FM) en de weekendeditie van the Guardian.

Goed. Dit blog heet Op en om Mary Morris, omdat het me wel leuk leek om jullie iets meer een beeld te geven wat hier allemaal speelt. Ik word immers niet voor niets gossip boy door de Italiaanse meisjes genoemd. (Iets wat overigens niet waar is, hè, ik als gossip boy, ik ben gewoon geïnteresseerd hoe het met iedereen gaat. Even voor de duidelijkheid.)

Zo is er het eerste officiële stelletje: Guy en Denisa. Verwacht echter niet dat de vonken eraf vliegen. Ongelofelijk hoeveel fights zij hebben. Holly, daarentegen, weet volgens mij nog niet helemaal wat het woord monogaam betekent. Ze gaat uit zoals een 15-jarig meisje op hockeykamp gaat. Zegt dat genoeg? Vandaag wordt ze 20 en dat betekent voor haar een ommekeer. Eentje in de categorie: eerst zien, dan geloven.

Veel meer op het gebied van ‘verkering’ valt er niet te melden. Veel mensen hebben een vriend(innet)je thuis zitten, waar uitgebreid mee geskyped wordt. Als je ’s avonds door mijn gang loopt, is de kans zeer groot dat je meerdere mensen hoort skypen. Helaas hebben we hier te maken met het verschijnsel tijdverschil, waardoor sommige mensen ook nog vrolijk aan het skypen zijn als ik thuis kom na een avondje uit. Ik vind het persoonlijk best ver gaan, al begrijp ik best dat je (regelmatig) contact met thuis wilt hebben. Maar elke dag? Sommigen gaan zo ver dat ze bijvoorbeeld niet meegaan als we uitgaan, maar later komen, omdat ze eerst nog even met mama 'moeten' skypen.

Nog een klein voorstelrondje.

Laten we beginnen met Grant, een Amerikaan die wat later gearriveerd is hier. Voordat we uitgaan, drinken Grant en Guy bijna standaard een fles wodka leeg (het etiket van de Euroshopper wodka hier is geweldig: ‘no fancy packaging, just Vodka’). We hangen vaak 's avonds in Guys appartement, want hij heeft een eigen woonkamer. Eenmaal in een pub, is Grant altijd sociaal. ‘I’m not gonna ask for your number, because that would be too cheesy, but I find it really great that you, all of sudden, are giving your number to me right now’, aldus (ongeveer) Grant tegen een serveerster die lege glazen kwam ophalen. Het mocht niet baten helaas, geen nummer voor hem.

Dan hebben we nog Manish uit India, die het altijd voor elkaar krijgt om tijdens het uitgaan zo ontzettend te zweten dat het niet te harden is. Wat het extra raarder maakt, is dat hij altijd uren nodig heeft voordat hij klaar is om uit te gaan. Maar, sta je eenmaal lekker te dansen in de Mint (vette plek!), dan gaat ie helemaal uit zijn plaat.  En dat levert dan weer zweetplekken op. Manish is ook bekend om zijn fototoestel, dat hij bijna altijd bij zich draagt. Foto’s met hem erop moeten vaak 10x over, want hij moet natuurlijk wel stoer op de foto staan. De klassieker ‘nonchalant-tegen-een-muurtje-leunen-en-stoer-de-camera-inkijken’ beheerst hij tot in de puntjes.

Ik sluit af met een random feitje: Nick heeft £90 betaald voor een concert van Lady Gaga in Dublin. £90! Waarom toch?

PS Afgelopen zondag heb ik The Social Network gezien, de film over Facebook. Aanrader!! (Ha, hij is nog niet uit in Nederland!) Facebook en Twitter zijn hier trouwens veel meer common dan in Nederland. Zo kan je bijvoorbeeld de bieb toevoegen op Facebook.

 Wat is dat nou? Tommy Wieringa, alleen in de betere boekhandel. Ook gespot: Joke van Leeuwen met Iep!, of, zo u wilt, Eep!.

Met vs Uni en een weekend in Wales

Alweer een week voorbij in Leeds. Where to start?

Afgelopen woensdag werd de jaarlijkse Varsity gehouden, een sportevenement tussen de twee universiteiten in Leeds. In elke sport werd die dag een wedstrijd tussen Leeds Met en Leeds Uni gehouden, met een rugbywedstrijd als afsluiter ‘s avonds. De wedstrijd werd gehouden in Headingley Stadium, de thuishaven van de Leeds Rhinos, landskampioen rugby 2009-2010. Dat was ook wel nodig met meer dan 10.000 studenten/bezoekers. Ik vond het erg vet om eens een keer rugby live te zien. Het is echt lomp en bij elke beuk beginnen de supporters van degene die de beuk uitdeelt te joelen. Wij, als internationale studenten, keken elke keer daarentegen steeds aan met een blik van ‘ah-die-moest-pijn-doen’. Omdat de supporters alleen studenten waren, werd er veel over en weer gescholden en gezongen. Erg grappig, omdat Leeds Met en Leeds Uni gewoon gemengd in het stadion zaten. Op de weg naar huis overheerste echter het gezang van Leeds Met supporters, aangezien wij wonnen met 27-15.

Het enige nadeel van rugby is dat spelhervattingen soms veel tijd kosten, waardoor het wat saaier wordt. Gelukkig hebben de Engelsen hier iets op gevonden. Maar liefst 6,5 (!) strippers vrolijkten de wedstrijd op. Die half staat voor een gast die in z’n ondergoed the pitch oprende. Om Hans Teeuwen te citeren: hoongelach viel hem ten deel.

De Varsity hadden we ook zonder deze wedstrijd al gewonnen, want Leeds Met is nu eenmaal veel beter in sport dan Leeds Uni, doordat ze volgens mij veel meer investeren in sport. (Hier spreekt geen supporter, dit is echt zo. Leeds Met heeft de Varsity al voor vijf jaar op rij gewonnen.)

Dit weekend was ik in nationaal park Snowdonia, Noord-Wales, met mijn hiking club (wat foto’s zijn te vinden op Facebook!). In Snowdonia ligt een van de bekendste bergen van het Verenigd Koninkrijk, de Mount Snowdon (1085m).

De inwoners uit Wales zijn een trots volkje, dus waag het niet te zeggen dat je in Engeland bent. Engelsen en Welshmen liggen elkaar dus niet zo, wat nog werd bevestigd door een mooie quote van een medehiker: 'wat ik van Wales vind? The sheep are very friendly’.  De Welshmen hebben hun eigen taal, dat een beetje lijkt op de elventaal in Lord of the Rings. In supermarkten en zo word je eerst in het Welsh aangesproken, voordat ze Engels tegen je beginnen te praten.

In het begin was het even wennen met alle nieuwe mensen (nee, niet die uit Wales), want veel waren een beetje stil en sommige kenden elkaar al en trokken alleen met elkaar om. Maar, uiteindelijk, werden er toch contacten gelegd in ons bunchhouse (soort trekkershut), die vol hing met briefjes als ‘Only flush if necessary’ (op de WC) en ‘Water brings life. Hot water brings BETTER life. Don't waste it’ (in de keuken). Ik deelde met Stephen een tweepersoonsbed en volgens hem probeerde ik de hele tijd in het midden van het bed te liggen, waardoor hij geen oog dicht kon doen. De volgende nacht besloot hij daarom maar in het busje te slapen. Als ik dat geweten had, had ik de tweede nacht niet geprobeerd zo min mogelijk ruimte in te nemen.

De top van de Mount Snowdon was het doel voor onze eerste dag. De hele berg was totaal in mist gehuld, dus tijdens de heenweg heb ik nauwelijks kunnen genieten van het uitzicht. Op de top waaide het zo hard dat je je echt goed moest vasthouden om niet omver geblazen te worden. Een van de anderen is daar haar bril verloren, wat op zich een grappig feit is, maar ook nog eens mijn verhaal kracht bij zet. De harde wind zorgde ervoor dat de wolken af en toe letterlijk weg werden geblazen, waardoor je een prachtig uitzicht had over het ruige, groene landschap. Het was echt heel mooi daar. De terugweg was gemakkelijker dan de heenweg en na zo’n zes uur wandelen kwamen we weer bij de auto aan.

Ook de wandeling op dag 2 was zeer de moeite waard, weer ontzettend mooi! En deze keer geen mist, maar strakblauwe lucht. Het is een beetje moeilijk om te beschrijven hoe het eruit zag, maar ik vond het dus erg vet. De foto’s zeggen denk ik meer. Om in herhaling te vallen: zie Facebook.

 

Bijna beneden! De foto is gemaakt door Sara, een Chinees meisje die ook mee was. Ze heeft, net als de meeste Aziaten, een Engelse naam aangenomen tijdens haar verblijf hier. Haar echte naam is Huo Xiuyuan. Ik zou het niet kunnen, steeds reageren als je Engelse naam wordt genoemd.

De foto's, part I

De eerste fotoserie uit Leeds. Meer foto's zijn te vinden op mijn Facebook.

Leeds

 Oke, dat vliegtuig op de linkerfoto is niet mijn vliegtuig, maar het had gekund. Rechts Mary Morris, waar ik woon. Mijn kamer is te vinden achter de rode auto (waar het raam open staat).

De Leeds City Markets is een van Engelands grootste, met op drukke dagen meer dan 800 kraampjes. Vooral het voorste gedeelte is erg mooi; hoe verder je naar achter loopt hoe lelijker de markt wordt.

Aan de overkant van de Leeds City Markets ligt Victoria Quarter, een van de sjiekste gedeeltes van Leeds. Een stukje verderop is de Angel Inn te vinden, een echte Engelse pub. Op de foto zijn wat eerstejaars van mijn studie te zien.

Links een foto in Morrisons, een van de grootste en goedkoopste supermarkten in het centrum. Deze pizza's vroegen gewoon om een foto. Het bord rechts ook.

 Links: een arbeiderswijk in Leeds. Op de foto rechts zie je het hoofdgebouw van de Headingley Campus van mijn universiteit.

Lisa (Nederland) en Justus (Deutschland) en rechts yours truly (Nederland) die niet op de foto wil.

Het Leeds and Liverpool canal. Dit was een van de vele sluizen die ik tegenkwam, dus het hoogteverschil is vrij groot. Ook met het fietsen merk je dit: Leeds is heuvelachtig, met flinke klimmetjes zo af en toe.

Engelsen kunnen niet koken. Wat heb ik al voorbij zien komen? Pasta met mayonaise en pizza met ketchup, om maar wat te noemen.

York

De trip naar York, met op de foto's Lisa again en de motherfuckin' Guy (VS).

 Wat een toeristen zijn we toch. En check mijn wallen. Dit zijn de museum gardens.

De beroemde Yorkminster.

Het oude centrum van York, met rechts de beroemde straat The Shambles. Een smal middeleeuws straatje, dat volgens de Lonely Planet de drukst bezochte straat van Europa is.

De zwarte pieten lagen al in de schappen. Probeer trouwens eens aan een buitenlander Sinterklaas uit te leggen. Dat is nog wel te doen, maar begin dan over de rol van zwarte piet.

Jacket potatoes met een Engelse ale (bier).

Jérémy, een chille Franstalige Belg en Guy.

Flatavond

Holly (England) probeert een aansteker aan te krijgen. Op de foto rechts vlnr: Denisa (Roemenië), die als ze zichzelf in een woord moet omschrijven zichzelf ambitieus noemt,  Holly, een echte Engelse, die veel vooroordelen bevestigt, Gabriela, een Italiaanse uit Napels, 'waar de pizza is geboren'. Tomaten, mozzarella en basilicum, daar draait het om. Tot slot Nick, all the way from New Sealand, een ginger, die al op dag 1 zijn haar liet verven door Holly (in bruin, dus het is nauwelijks te zien).

We gaan het rijtje even verder af. Op de foto links vlnr: Emma, een Australische, Lucky, een getrouwde Pakistaan (hij heeft al twee kinderen!), Ayla (achter Lucky), USA, en Adam, net als Holly echt Engels. Hij is heel grappig.

Alles werd door iedereen uitvoerig vastgelegd, want hee, het thuisfront moet natuurlijk ook mee kunnen genieten! Op de foto links is Elody (Frankrijk) te zien, die best saai is. Op de foto rechts zit Jerry in het midden, een gast uit India. Hij drinkt geen alcohol vertelde hij ons, terwijl hij nog een slok nam van zijn Bacardi breezer.

 De afterparty.