Madchester

Zaterdag was Manchester day. Met z’n achten vertrokken we ’s ochtends met de nodige moeite richting Manchester, by coach (bus voor lange afstanden). Voor een coach koop je een kaartje voor een specifieke rit, dus we moesten per se de bus halen en wel die van 9.30. Om 8.45 waren er echter in geen velden of wegen taxi’s te vinden en Guy lag nog heerlijk te slapen. We hebben de bus uiteindelijk net gehaald en de pret kon beginnen.

Manchester ligt een uur van Leeds en is goed te vergelijken met Leeds, het is alleen groter (tweede stad van Engeland), waardoor er meer te doen is. De Leeds Art Gallery stelt bijvoorbeeld niet zo heel veel voor, maar die van Manchester is erg leuk (en nog gratis ook, zoals de meeste musea). De Art Gallery heeft van elke periode belangrijke kunstwerken die ‘de tijd goed weergeven’. Elke zaal is daardoor dus totaal anders. (Ik zou zo een folder kunnen schrijven voor een museum.) Er was ook nog een tijdelijke tentoonstelling van Rafael Lozano-Hemmer (ik geef toe, die naam moest ik even opzoeken). Een van de zalen hing vol met gloeilampen, die flikkerden op de hartslagen van bezoekers. Met behulp van een sensor, die je vast moest houden, kon je jouw hartslag ‘toevoegen’ aan de rest. Erg grappig.
In het begin was ik best chagrijnig, omdat Manchester niet de mooie stad was die ik verwachtte. Ik bedoel, de tweede stad van Engeland, het ‘Barcelona van Groot-Brittannië’: het legt de lat loog. Veel nieuwbouw en stadsvernieuwing, het resultaat van de industriële revolutie, met van die verschrikkelijke winkelcentra, waar ze hier groot fan van zijn. Ook bleken twee musea gesloten te zijn, waar we graag naar toe wilden (eentje was het Police Museum, waar je kan zien hoe een gevangenis uit de 19de eeuw eruit ziet, inclusief houten kussens. Maar ja, het was dicht, dus dat hebben we niet gezien).
Gelukkig kwamen we toen in Northern Quarter, een alternatieve studentenwijk, met veel kledingwinkels en vooral record stores! Manchester is (natuurlijk!) bekend van de new wave uit de jaren ’80, met Joy Division, the Stone Roses en the Happy Mondays, wat de winkels graag lieten blijken. Het schijnt in Liverpool nog ‘erger’ te zijn, aangezien the Beatles daar vandaan komen. In een winkel waren de platen zo goedkoop, dat ik er eigenlijk wel langer zou willen doorbrengen. Aangeschaft: Dare van The Human League, Private Eyes van Hall & Oates en een LP van D’Molls, puur omdat de hoes er zo vet uit zag. Helaas staat mijn platenspeler in Groningen, dus echt bruikbaar zijn mijn platen nog niet hier.
Jérémy, Manish en ik hebben daarna nog de tram gepakt richting Old Trafford, het stadion van Manchester United. Het was al het eind van de middag, dus een tour zat er niet in. We hebben alleen de voorkant kunnen zien en de mega shop, met maar liefst 36 kassa’s (helaas niet allemaal in gebruik). Het stadion was niet heel erg mooi van buitenaf en je kon er ook niet omheen lopen, dus dat was een beetje jammer. Rooney blijft trouwens, mocht het jullie ontgaan zijn. De kranten stonden er vol van.
Omdat we pas om 22.00 de bus terug namen, hebben we nog een klein beetje nightlife kunnen meemaken. Leuke bars en ik heb heerlijke fish & chips op bij Leo’s fish bar, wat heel Engels klinkt, maar waar gewoon vier – ik gok – Turken achter de balie stonden.
Zo met z’n achten op pad merk je wel de cultuurverschillen. Grant en Guy zaten al om 11.00 in Manchester aan hun eerste pint, gecombineerd met een Engels ontbijt. Manish maakte overal foto’s van, het liefst met hem zelf erop. Ik moest na een tijdje een foto van hem maken, terwijl er niks bijzonders in de buurt te zien was, of je moet houden van flatgebouwen. Hij werd nog bijna boos op een Japanse vrouw bij Old Trafford, omdat ze een slechte foto van Jérémy, Manish en mij voor het stadion had gemaakt. Ook Denisa hield ervan om bij elk gebouw haar hoofd toe te voegen, want dat vindt haar moeder leuk.
Na een lange dag, kwamen we weer terug in Mary Morris, waar Nick in z’n eentje taart zat te eten, aangezien hij jarig was. Voordat jullie slechte dingen beginnen te denken: we waren hem niet vergeten, we hadden z’n verjaardag vrijdagavond al gevierd met een surprise party. Dit feest eindigde om 22.00 al met een anticlimax, toen we aan het afwassen waren. Afwasschuim in andermans gezicht gooien is best grappig, maar toen Nick Holly volledig ondergooide, kon Holly dat niet zo waarderen en vertrok naar haar kamer. (Nick en Holly liggen regelmatig met elkaar overhoop, dus we zijn het wel gewend.) Emma en Ayla kozen echter Holly’s kant en verdwenen ook naar hun kamer. Elody, dat saaie meisje, maakte haar reputatie weer eens waar en was al vertrokken. Net als Denisa, die met haar moeder aan het skypen was. Bleven over: Gabriela, Nick en ik. We hebben de boel maar schoongemaakt en zijn naar bed gegaan.
Lisa, Grant en ik hebben vanmiddag kaartjes gekocht voor MEN, een trio uit Brooklyn dat disco muziek maakt. Ik kreeg net een sms’je van Lisa dat de zangeres van MEN een snor heeft; het blijkt een hardcore feminist te zijn. We zullen het zien, volgende week woensdag!
 

Het stadshuis van Leeds heeft er al zin in, net als de rest van de stad. Kerst kan beginnen! Tot 30 oktober zijn eerst nog de lady boys uit Bangkok te bewonderen (mannen dressed up als vrouwen, het verschil schijn je niet te kunnen zien), daarna komt er - als ik het goed begrepen heb - een echte Deutsche weihnachtsmarkt.