Met vs Uni en een weekend in Wales

Alweer een week voorbij in Leeds. Where to start?

Afgelopen woensdag werd de jaarlijkse Varsity gehouden, een sportevenement tussen de twee universiteiten in Leeds. In elke sport werd die dag een wedstrijd tussen Leeds Met en Leeds Uni gehouden, met een rugbywedstrijd als afsluiter ‘s avonds. De wedstrijd werd gehouden in Headingley Stadium, de thuishaven van de Leeds Rhinos, landskampioen rugby 2009-2010. Dat was ook wel nodig met meer dan 10.000 studenten/bezoekers. Ik vond het erg vet om eens een keer rugby live te zien. Het is echt lomp en bij elke beuk beginnen de supporters van degene die de beuk uitdeelt te joelen. Wij, als internationale studenten, keken elke keer daarentegen steeds aan met een blik van ‘ah-die-moest-pijn-doen’. Omdat de supporters alleen studenten waren, werd er veel over en weer gescholden en gezongen. Erg grappig, omdat Leeds Met en Leeds Uni gewoon gemengd in het stadion zaten. Op de weg naar huis overheerste echter het gezang van Leeds Met supporters, aangezien wij wonnen met 27-15.

Het enige nadeel van rugby is dat spelhervattingen soms veel tijd kosten, waardoor het wat saaier wordt. Gelukkig hebben de Engelsen hier iets op gevonden. Maar liefst 6,5 (!) strippers vrolijkten de wedstrijd op. Die half staat voor een gast die in z’n ondergoed the pitch oprende. Om Hans Teeuwen te citeren: hoongelach viel hem ten deel.

De Varsity hadden we ook zonder deze wedstrijd al gewonnen, want Leeds Met is nu eenmaal veel beter in sport dan Leeds Uni, doordat ze volgens mij veel meer investeren in sport. (Hier spreekt geen supporter, dit is echt zo. Leeds Met heeft de Varsity al voor vijf jaar op rij gewonnen.)

Dit weekend was ik in nationaal park Snowdonia, Noord-Wales, met mijn hiking club (wat foto’s zijn te vinden op Facebook!). In Snowdonia ligt een van de bekendste bergen van het Verenigd Koninkrijk, de Mount Snowdon (1085m).

De inwoners uit Wales zijn een trots volkje, dus waag het niet te zeggen dat je in Engeland bent. Engelsen en Welshmen liggen elkaar dus niet zo, wat nog werd bevestigd door een mooie quote van een medehiker: 'wat ik van Wales vind? The sheep are very friendly’.  De Welshmen hebben hun eigen taal, dat een beetje lijkt op de elventaal in Lord of the Rings. In supermarkten en zo word je eerst in het Welsh aangesproken, voordat ze Engels tegen je beginnen te praten.

In het begin was het even wennen met alle nieuwe mensen (nee, niet die uit Wales), want veel waren een beetje stil en sommige kenden elkaar al en trokken alleen met elkaar om. Maar, uiteindelijk, werden er toch contacten gelegd in ons bunchhouse (soort trekkershut), die vol hing met briefjes als ‘Only flush if necessary’ (op de WC) en ‘Water brings life. Hot water brings BETTER life. Don't waste it’ (in de keuken). Ik deelde met Stephen een tweepersoonsbed en volgens hem probeerde ik de hele tijd in het midden van het bed te liggen, waardoor hij geen oog dicht kon doen. De volgende nacht besloot hij daarom maar in het busje te slapen. Als ik dat geweten had, had ik de tweede nacht niet geprobeerd zo min mogelijk ruimte in te nemen.

De top van de Mount Snowdon was het doel voor onze eerste dag. De hele berg was totaal in mist gehuld, dus tijdens de heenweg heb ik nauwelijks kunnen genieten van het uitzicht. Op de top waaide het zo hard dat je je echt goed moest vasthouden om niet omver geblazen te worden. Een van de anderen is daar haar bril verloren, wat op zich een grappig feit is, maar ook nog eens mijn verhaal kracht bij zet. De harde wind zorgde ervoor dat de wolken af en toe letterlijk weg werden geblazen, waardoor je een prachtig uitzicht had over het ruige, groene landschap. Het was echt heel mooi daar. De terugweg was gemakkelijker dan de heenweg en na zo’n zes uur wandelen kwamen we weer bij de auto aan.

Ook de wandeling op dag 2 was zeer de moeite waard, weer ontzettend mooi! En deze keer geen mist, maar strakblauwe lucht. Het is een beetje moeilijk om te beschrijven hoe het eruit zag, maar ik vond het dus erg vet. De foto’s zeggen denk ik meer. Om in herhaling te vallen: zie Facebook.

 

Bijna beneden! De foto is gemaakt door Sara, een Chinees meisje die ook mee was. Ze heeft, net als de meeste Aziaten, een Engelse naam aangenomen tijdens haar verblijf hier. Haar echte naam is Huo Xiuyuan. Ik zou het niet kunnen, steeds reageren als je Engelse naam wordt genoemd.