Clubbing en pubbing

Het sneeuwde gisteren, wat reden was voor totale verrukking in Mary Morris. Al snel verschenen berichten op Facebook als ‘OMG it is snowing here in Leeds! First time! WooHoo!’ en ‘Just witnessed his first ever SNOWFALL this morning! SO EXCITING!!!!’. (Ik heb geen extra uitroeptekens toegevoegd.) De pret was echter maar voor korte duur en niks is blijven liggen. Misschien gaat het meer sneeuwen dit weekend, want in het noorden schijnt het heftiger te zijn geweest. Dit weekend ga ik naar Liverpool, dus hopelijk is dat nog wel mogelijk. Het schijnt hier namelijk net zo’n chaos als in Nederland te worden.
Afgelopen weekend was een heerlijk weekend. Laten we op donderdag beginnen. Diesel (het kledingmerk) organiseerde een gratis party met Uffie en dj’s Riton en The Magician. Het was in A Nation of Shopkeepers, een van de leukste tenten waar ik in Leeds geweest ben. Bij binnenkomst kreeg je ook nog eens een gratis wodkacola en Riton en vooral The Magician waren erg goed. The Magician (ex-Aeroplane) draait voornamelijk (nu-)disco, heel erg chill! (En daarmee bedoel ik dus niet van die muziek die je op een ‘70s-’80s feest hoort.) Er liep daar ook nog een gast rond die een half jaar in Amsterdam gewoond had en dat graag liet blijken. Elke keer als hij langs kwam was het weer ‘Alles kankerrrr lekkerrr!’. De avond eindigde in mineur: mijn leren jas was kwijt en ik kon hem nergens vinden (er was geen garderobe, helaas). Ook een dag later hadden ze hem niet gevonden, dus ik gok dat iemand nu trots met mijn jas rondloopt. Erg balen.
Op vrijdag kwamen Niek en Adriaan over, all the way from Groningen. Hoe laat ze er zouden zijn, wist ik niet precies (‘ga maar uit van begin van de avond!’), dus uit het niets stonden ze opeens voor mijn kamer. Die avond hadden we met de flat een Thanksgiving diner, naar aanleiding van de Amerikaanse feestdag. Officieel was Thanksgiving gisteren pas, maar we vierden het al wat eerder, omdat dat wat beter uitkwam. Ayla had alles geregeld, maar was de hele dag weg. Vandaar dat Emma alle groenten moest snijden en ik de eer had twee kippen klaar te maken en te bakken, inclusief de stuffing. Lekker wroeten in een kip, ik zal het daar bij laten. De kip was goed gelukt (al zeg ik het zelf), klein beetje droog alleen, maar wat wil je, na ruim vier uur in de oven te hebben gezeten.

’s Avonds gingen we hort op, richting The Student Warehouse. Niet echt druk binnen, maar het was wel gezellig met de hele groep. Lisa, Holly, Emma, Guy, Grant en Denisa waren ook mee, dus we konden ook van hun danskunsten genieten. Vooral Denisa liet zich gaan, als een ware Oost-Europese zat ze om Guy (haar vriendje) heen te kronkelen, die alles gelaten over zich heen liet komen.
Zaterdag werd vanwege de afgelopen avond meteen uitslaapdag. Om 14.00 zaten we pas aan het ontbijt, maar wat een goed Engels ontbijt. Het rare – en vervelende – was dat ik de enige was met een kater. Omdat het al zo laat was, heb ik Niek en Adriaan (Nick and Adrian, volgens de rest van de flat) nog niet heel van Leeds kunnen laten zien. We moesten ook nog op tijd naar M.I.A., waar we kaartjes voor hadden gekocht. Hele vette show, hoogtepunt voor mij was halverwege de set toen Niek zei ‘hé, dit nummer ken ik!’.
We hadden daarna afgesproken met Emma en Emma op de Kerstmarkt, die toch niet zo Duits is als ik dacht. Nederlandse (?) negerzoenen en poffertjes waren er te krijgen, er was maar weinig echt Duits. We zijn daarom maar snel vertrokken naar een andere plek, waar ze vele soorten wodka’s hadden, dus daar hebben we ons maar in verdiept. De duurste was overigens een Nederlandse.
Zondag kon dan eindelijk mijn rondleiding plaatsvinden. Deze viel niet zo in de smaak, aangezien Leeds toch ook weer niet zo bijzonder is volgens Adrian en Nick. Alleen de Corn Exchange kon hun goedkeuring krijgen en verder, met stip op één, het nachtleven. (Dus laat je niet afschrikken, Leeds is wel degelijk de moeite waard!) Ik was echter zo kapot en ik had maandag vroeg college, dus zondagavond werden de bloemetjes maar niet buiten gezet.

Dat was maar goed ook, want het college maandagochtend was totaal anders dan de weken daarvoor. Het was toen vooral wat aankloten, maar de aankomende weken wordt het echt aanpoten. Elke week deadlines en veel groepswerk, wordt druk!
Adriaan en Niek hadden speciaal een tas vol Nederlands eten meegenomen. De pepernoten en stroopwafels kunnen in de gehele flat hun goedkeuring krijgen, de drop viel wat minder in de smaak. Niek had ook nog per ongeluk pepernoten met yoghurtsmaak meegenomen, die liggen nog onaangetast.

Goed, een beetje saai, zo’n uitgaansblogje, want het is altijd leuker als je er zelf bij was. Gelukkig hebben we de foto’s nog!

Niek en Adriaan, het was me een waar genoegen!

Living the Leeds life

Donderdag was het examentijd. We hadden een uur de tijd om een essayvraag te beantwoorden (die al sinds begin dit semester op internet te vinden was). Een uur was ook echt een uur; geen minuut langer kregen we. Op zich ook wel goed, want je krijgt zo’n kramp in je hand van een uur op tempo je verhaal schrijven. Examens zijn hier – zo kwam ik achter – anoniem: je moet je naam afschermen met een soort post it. Ik ben benieuwd of de docent mij er zo uit kan pikken, met mijn Dutch English. En is het niet mijn Engels, dan is het misschien vanwege wat Nederlandse voorbeelden die ik gebruikte.

Vandaag moest ik een poster inleveren, waar we al weken mee bezig zijn. De poster moet Leeds promoten , als een stad die het bezoeken waard is. Living the Leeds life is mijn slogan uiteindelijk geworden (toch bedankt Joren!), die de docent te veel vond lijken op de huidige (Leeds. Live it. Love it), wat ik totaal waar niet vind. Voor de rest was de poster wel goed gelukt, na veel gepruts met Paint en Powerpoint, aangezien ik niet goed met Photoshop ben.

Vrijdagavond bezochten we met een Mary Morris afvaardiging Call Lane, een straat met vele bars en pubs. (Ik vind bars een lelijk woord, maar het zijn geen cafés, zoals in Nederland. In Engeland worden plekken waar je overdag koffie drinkt cafés genoemd.) De Italianen wilden naar een salsabar, waar al wat Spanjaarden uit Mary Morris hun soepele heupen aan het showen waren. De muziek was niet echt mijn ding, dus al snel ben ik met een groepje naar de volgende bar gegaan. Hij heette Oporto, met goede muziek en op zich wel chille mensen (een gast kende Domburg (Zeeland), wat een ontzettend saaie plaats was volgens hem). Ik begrijp alleen nog steeds niet de link met Portugal. We eindigden de avond waar we al vaker waren geweest: Miro, een bar waar ze keihard 60’s, 70’s en 80’s muziek draaien (denk: The Clash, Elvis, Beach Boys, ZZ Top), en deze keer ook nog eens alleen met vinyl. Als iemand iets te uitbundig uit zijn dak stond te gaan, hoorde je de plaat meteen haperen. Ik werd weer helemaal enthousiast over vinyl en ik heb dat weekend Roxy Music’s LP Manifesto aangeschaft, in een winkel van Oxfam. U weet wel, van het goede doel. Zij hebben door heel Engeland tweedehands winkels zitten, waarbij de opbrengst naar het goede doel gaat.

Het weekend was verder erg rustig – op dit moment ben ik bezig mijn essay over informal settlements (sloppenwijken) af te ronden, dus daar ging redelijk wat tijd in zitten.

Omdat ik de Sinterklaasintocht in Nederland moest missen, bezochten Ayla en ik zondag nog kort de Duitse kerstmarkt, die sinds dit weekend geopend is. Hart van deze markt is een grote bierhal (met prijzen van £7 per literpul), met daaromheen wat ‘typisch Duitse’ standjes. Ik moet toegeven, het zag er leuker uit dan ik dacht, alhoewel het wel allemaal zo cliché is.

’s Avonds ben ik uit eten geweest met wat flatmates. We hebben typisch Engels gegeten: Sunday roast. Een echte Britse familieaangelegenheid, waarbij een dag eruit te zijn geweest wordt afgesloten met roasted meat, roasted potatoes en wat groenten. Deze roast was extra speciaal, aangezien het met Yorkshire pudding was (Leeds ligt in West-Yorkshire, dus soort van specialiteit van de streek). Ik dacht altijd dat Yorkshire pudding een heerlijk toetje was, maar mooi niet: het is een soort grote pastei, waar ze alles (het vlees, de aardappelen en groenten) vervolgens in mieteren. Op zich wel lekker, maar ik had me dus net zo verheugd op een lekker toetje. (Ja, Anne, het is een toetje. Net als chipjes.) Overigens: het lijkt nu net dat ik très chique gegeten heb, maar niets is minder waar. Voor £3,50 bestelde ik mijn Sunday roast en binnen vijf minuten werd het geserveerd. Ik gok op de magnetron.

Om jullie alvast voor te bereiden: de nieuwste Harry Potter film (eind deze week uit in Engeland) krijgt hier maar een schamele twee sterren.

 Het is alweer even geleden, maar zo zag het eruit, het vreugdevuur tijdens Bonfire night. Deze Engelse feestdag heet officieel Guy Fawkes Night en wordt gevierd vanwege het feit dat het Guy Fawkes niet gelukt is om op 5 november 1605 het House of the Lords op te blazen. Het is een 'an annual public day of thanksgiving for the plot's failure'. Er wordt ook nog flink wat vuurwerk afgevuurd - een flatgenootje heeft een tien minuten durend filmpje met al het vuurwerk die ik jullie zal besparen. In de grote parken van Leeds komen duizenden mensen bijeen om deze dag te vieren. Ernaast was nog een kleine, weinig bijzondere kermis. Het was vooral heel koud, waardoor de uitdrukking 'van een koude kermis thuiskomen' eindelijk betekenis krijgt.

De foto's, part II

Een tweede serie foto's! Voor een vergroting, klik op de foto.

Snowdonia, Wales

Het lijkt alweer zo'n tijd geleden, dit weekend in Wales. Ik heb er echter nog geen foto's van gepost, dus hier wat footage! Zoals je kan zien, het was mistig. We waren hier op pad naar de top van Mount Snowdon, de hoogste berg in nationaal park Snowdonia (een naam die me altijd herinnert aan sneeuw en tante Sidonia, beide waren helaas niet aanwezig).

Maar als er even geen wolken waren, dan was het uitzicht ook adembenemend mooi.

Dit was op de top. Je kon ook met een treintje de berg op, vandaar de drukte. Het regende trouwens niet, maar door de mist, werd je vanzelf helemaal nat. Op de top waaide het zo hard (niet zo goed te zien), dat het laatste stuk echt bijna onmogelijk te klimmen was.

 En dit is op de weg naar beneden.

Eenmaal beneden en aangekomen in het dorpje was het tijd voor ijs. En waarom dicht tegen elkaar aanzitten als je ook alle ruimte kan gebruiken?

 Het begin van dag 2.

Deze twee foto's hebben als thema 'woest'.

En ook hier waren de uitzichten prachtig.

 En dit zijn ze dan, mijn mede-hikers.

Manchester

 In Manchester kwamen we zo rond een uurtje of 11 aan. Tijd voor ontbijt, en bier. Proost! (Ik heb deze ronde wijselijk gepast.)

Manchester is niet de meest fotogenieke stad en er zijn weinig gebouwen waarvan je denkt 'jaaa, foto!!' Dus dan krijg je dit.

In deze kathedraal (links) was een feest bezig, ik weet alleen niet precies wat. Er was een bandje aan het spelen en mensen waren aan het zingen. Het deed me denken aan een Amerikaanse gospelskoor en ik begon bijna te twijfelen waar we waren. Omdat ik het onbeleefd vond om ze zo op de foto te zetten, heb ik maar een sneaky fotootje gemaakt.

De familie in Manchester (rechts). Vlnr: Lisa, Jérémy, Grant, yours truly, Guy, Manish en Justus. Denisa nam de foto, dus zij staat er niet op. Huiskamervraag over de foto links: wie is deze man, zo strak in het pak?

De plaatselijke VVV (links) was de modernste die ik in tijden gezien heb. Je kon er ook tassen kopen met quotes van de broertjes Gallagher (Oasis), want daar waren ze hier heel trots op. De foto rechts: Old Trafford, het stadion van Manchester United...

... haha, happen! Het was het cricket stadion, dat er niet ver vandaan lag. Op de weg naar het echte Old Trafford waren overal stickers geplakt met bovenstaande tekst (links). Voor de niet voetballiefhebber: Glazer is de Amerikaanse eigenaar, waar ze in Engeland niet zo blij mee zijn. Rechts Jérémy en ik voor de ingang. 

Hebden Bridge - Haworth

 Afgelopen weekend was het weer hiking time, deze keer van het dorpje Hebden Bridge naar Haworth, het geboortedorp van de Brontë sisters. Wie zegt u? Ik had er ook nog nooit van gehoord, maar ze weten zo'n acht miljoen (!) toeristen elk jaar naar het dorpje te trekken (aldus de Lonely Planet). Ze schreven o.a. Jane Eyre. Ik was o.a. op pad met Heather en flatmate Ayla.

De wandeling duurde zo'n vijf à zes uur en ging door bossen, countryside en op het laatst heide (moorland).

 Wat kiekjes van het platteland. Er was truowens nog een andere Nederlandse mee, ze had in Groningen gestudeerd en komt oorspronkelijk uit Duiven. Wat is de wereld toch klein soms.

 Dit is de plek waar de Brontë sisters hun inspiratie opdeden, voor welk boek weet ik helaas al niet meer. (De volgende keer bereid ik me beter voor.) Deze ruïne zorgt mede voor die acht miljoen toeristen.

Halloween

 Nog wat partypics van Halloween. Zie mijn kostuum. Wow.

De foto links was niet Halloween, maar is een groot deel van mijn flat.

Studeren - ook dat gebeurt

Ik heb wat klachten gekregen over de geringe aandacht die ik aan de studie en de universiteit schenk op dit blog, dus dat ga ik met dit verhaal goed proberen te maken. Ik wil jullie natuurlijk niet het idee geven dat ik niks uitvoer hier, want dat is zeker niet zo. Toevalligerwijs komen er wat deadlines aan, dus ik zal jullie even bijpraten.

Aanstaande donderdag heb ik mijn eerste echte examen, voor het vak Sustainable Worlds. Deze één uur durende phase test bestaat uit een essayvraag, die al sinds het begin van het semester op internet te vinden is. Ik zal hem niet copy pasten, maar hij gaat over globalisatie en duurzaamheid: hoe zie jij deze processen, wat zijn de voordelen, wat gaat er in de toekomst mee gebeuren? Op het eerste gezicht lijkt dit goed te doen, iedereen heeft immers wel een idee wat globalisatie is (zo niet, het feit dat je dit blog leest is een goed voorbeeld van globalisatie) en duurzaamheid is een van de hipste woorden van het moment. Het nadeel is echter dat het onderwerp ontzettend breed is en dat er zoveel mee te maken heeft.

Deze manier van toetsen zorgt er wel voor dat je niet zoals in Groningen een of twee boeken moet lezen, je moet nu zelf op zoek naar geschikte informatie. Op jacht naar zo'n bruikbare quote of theorie, heb ik regelmatig de bieb bezocht. Op dit moment heb ik dan ook een goed idee van wat ik wil vertellen en ook al wat geoefend, maar ik ben toch benieuwd hoe het zal gaan; ik bedoel, ik heb maar een uur en het moet meteen goed academisch Engels geschreven zijn.

Volgende week moet ik een essay inleveren over informal settlements in the Global South, dus over sloppenwijken. Ook voor dit essay heb ik meerdere boeken en artikelen uitgeplozen. Het fijne is dat je jezelf hier gelukkig wel de hele tijd kan corrigeren en rewriten. Het vinden van bruikbare bronnen voor dit onderwerp is alleen wat lastiger – er is genoeg over sloppenwijken geschreven, maar ik wil meer weten over het leven van de inwoners, en dat is wat lastiger.

Dit zijn beide twee derdejaarsvakken en het niveau ligt duidelijk hoger dan bij de tweedejaarsvakken die ik volg. Voor een tweedejaarsvak ben ik nu al drie weken bezig een poster te ontwerpen die Leeds moet promoten. Hiervoor moest je zelf foto’s en sketches van het centrum maken. Nu ben ik bezig deze samen te voegen tot een mooi geheel, inclusief een catchy slogan. Het is nog best lastig om zo’n tien geschikte gebouwen en plekken te vinden in Leeds waarvan je meteen zegt ‘Hé, dat is Leeds!’ (Groningen heeft duidelijk meer eyecatchers). Zegt dat wat over Leeds? Ja, waarschijnlijk wel. Als jullie nog suggesties hebben voor een goede slogan, ik hou me aanbevolen.

Een foto van wat achtertuinen in de wijk Harehills. Deze wijk heeft - zoals je kan zien - een grondige opknapbeurt nodig. Voor het vak Urban Regeneration doe ik met een groepje onderzoek o.a. over deze wijk. In de wijk waren verder Engelse vlaggen te zien (nationalisten!) en boos kijkende bewoners, dus foto's schieten was niet heel gemakkelijk. Harehills bereiken was ook nog een hele onderneming: mijn Engelse groepsgenoten hadden geen idee waar we naartoe moesten en keken mij de hele tijd vragend aan. Wie is hier nou Engels?

Halloween is een slechte variant op carnaval

Aangezien Halloween dit jaar op een zondag viel, waren er zaterdag ook al vele Halloween feestjes. Na het nodige pre-drinking, waarbij Holly, Emma en haar Australische vriendinnen al vrolijk de grease lightning in onze keuken stonden te dansen, gingen we op pad richting de Evolution, een discotheek in de wijk Kirkstall. Dat zegt jullie natuurlijk niks, dus ik leg het graag even uit. In Kirkstall heb je een soort woonboulevard, alleen dan zonder woonwinkels. In plaats daarvan zijn er alleen leisure bedrijven. Vreselijk Amerikaans dus. Ik heb The Social Network daar bijvoorbeeld gezien, maar er zijn ook cafés, restaurants, een Mac en dus  de Evolution. Voor de regio Nijmegen: denk De Linde, met carnaval. Voor Groningen en contreien: denk een plattelandsdisco, met veel boeren en dan ook nog verkleed. En je weet het, in een discotheek is er altijd de onvermijdelijke r&b-zaal.

Halloween is breder dan ik dacht: je hoeft niet eens per se eng verkleed te zijn. Holly’s plan was eerst om als een Miss Beauty te gaan, met wat fake blood zo hier en daar. Het Australische trio ging als fairies, ook niet echt iets om bang van te worden. Ik was uiteraard geheel in thema, met een vampierenset voor kinderen, die daardoor strak om nek zat.

Bij terugkomst (rond een uurtje of vier) was Mary Morris in rep en roer, of in ieder geval een gedeelte ervan. Manish bleek door het lint te zijn gegaan. Hij is – blijkbaar – verliefd op Clara, mijn Mexicaanse flatgenoot. Behalve dat ze niet geïnteresseerd is, heeft ze ook nog een vriendje in Mexico. Maar, in ieder geval, Manish was zo boos/teleurgesteld (ik ben er nog steeds niet achter), dat hij Guys raam kapot heeft geslagen. Daar was Guy natuurlijk niet echt blij mee, dus die zat te vloeken in zijn kamer. Nathan, een andere Amerikaan, was er ook en stond Guy bij. Nathan voldoet aan alle vooroordelen over Amerikaanse rappers, if you know what I’m saying. Guy zat te vertellen dat hij het belachelijk vond (Nathan: ‘I felt your pain too’), terwijl Grant de boel een beetje probeerde te bedaren door opmerkingen te maken als ‘we don’t talk about a serial killer or something, it’s just a small Indian.’ Voor zover ik weet, zijn Guy en Manish inmiddels waar matties4life, want Manish zat een dag later weer gewoon vrolijk op de bank bij Guy. Met z’n hand in het verband, dat wel. Glas is hard, namelijk.

De dag ervoor was er nog een ander soort van Halloween (flat)feestje in Mary Morris. Een vermakelijke avond, die resulteerde in een groep Indiërs/Pakistanen die dansend op de banken stond. Daarvoor waren ze al druk foto’s aan het maken van de meer ‘westerlingen’. Je merkt op dat soort momenten de cultuurverschillen best erg. Als je bijvoorbeeld met een groepje stond te praten, stond er opeens een Indiër naast je, terwijl een vriend van hem snel een foto maakte. Vrij irritant, want ik kende ze niet.

Inmiddels hangen er door heel Mary Morris posters met het bericht dat er de afgelopen tijd veel (a huge amount) klachten zijn binnengekomen, vanwege (geluids)overlast. Guy heeft bedacht dat ie daarom maar volgende week vertelt dat z’n raam kapot is, anders is het iets te veel 1 + 1 = 2.

Grant vertelde me eerder deze week dat er een gen bestaat dat als naam the weird jew gen heeft. Dit verklaart waarom sommige Joden soms ‘raar’ kunnen zijn. Goedgelovig als ik ben, geloofde ik dit natuurlijk en begon ik vrolijk tegen Nick, die Joods is, over dit gen en of hij het ook heeft. Hij was gelukkig niet offended.

Ik hou ervan om af te sluiten met een compleet random feitje. Deze hoorde ik vandaag: in Leeds regent het evenveel als in Parijs. Ik heb het net even opgezocht, en het klopt niet helemaal: 697mm versus 641mm (Nederland: 765mm). Oké, genoeg.

Een partypic van het flatfeestje. Gabriela, een Poolse geisha, ik, en The Joker, die van zichzelf al irritant is, maar helemaal als ie verkleed is. Mijn outfit komt in deze foto niet geheel tot zijn recht, dus die houden jullie nog te goed.