Living the Leeds life

Donderdag was het examentijd. We hadden een uur de tijd om een essayvraag te beantwoorden (die al sinds begin dit semester op internet te vinden was). Een uur was ook echt een uur; geen minuut langer kregen we. Op zich ook wel goed, want je krijgt zo’n kramp in je hand van een uur op tempo je verhaal schrijven. Examens zijn hier – zo kwam ik achter – anoniem: je moet je naam afschermen met een soort post it. Ik ben benieuwd of de docent mij er zo uit kan pikken, met mijn Dutch English. En is het niet mijn Engels, dan is het misschien vanwege wat Nederlandse voorbeelden die ik gebruikte.

Vandaag moest ik een poster inleveren, waar we al weken mee bezig zijn. De poster moet Leeds promoten , als een stad die het bezoeken waard is. Living the Leeds life is mijn slogan uiteindelijk geworden (toch bedankt Joren!), die de docent te veel vond lijken op de huidige (Leeds. Live it. Love it), wat ik totaal waar niet vind. Voor de rest was de poster wel goed gelukt, na veel gepruts met Paint en Powerpoint, aangezien ik niet goed met Photoshop ben.

Vrijdagavond bezochten we met een Mary Morris afvaardiging Call Lane, een straat met vele bars en pubs. (Ik vind bars een lelijk woord, maar het zijn geen cafés, zoals in Nederland. In Engeland worden plekken waar je overdag koffie drinkt cafés genoemd.) De Italianen wilden naar een salsabar, waar al wat Spanjaarden uit Mary Morris hun soepele heupen aan het showen waren. De muziek was niet echt mijn ding, dus al snel ben ik met een groepje naar de volgende bar gegaan. Hij heette Oporto, met goede muziek en op zich wel chille mensen (een gast kende Domburg (Zeeland), wat een ontzettend saaie plaats was volgens hem). Ik begrijp alleen nog steeds niet de link met Portugal. We eindigden de avond waar we al vaker waren geweest: Miro, een bar waar ze keihard 60’s, 70’s en 80’s muziek draaien (denk: The Clash, Elvis, Beach Boys, ZZ Top), en deze keer ook nog eens alleen met vinyl. Als iemand iets te uitbundig uit zijn dak stond te gaan, hoorde je de plaat meteen haperen. Ik werd weer helemaal enthousiast over vinyl en ik heb dat weekend Roxy Music’s LP Manifesto aangeschaft, in een winkel van Oxfam. U weet wel, van het goede doel. Zij hebben door heel Engeland tweedehands winkels zitten, waarbij de opbrengst naar het goede doel gaat.

Het weekend was verder erg rustig – op dit moment ben ik bezig mijn essay over informal settlements (sloppenwijken) af te ronden, dus daar ging redelijk wat tijd in zitten.

Omdat ik de Sinterklaasintocht in Nederland moest missen, bezochten Ayla en ik zondag nog kort de Duitse kerstmarkt, die sinds dit weekend geopend is. Hart van deze markt is een grote bierhal (met prijzen van £7 per literpul), met daaromheen wat ‘typisch Duitse’ standjes. Ik moet toegeven, het zag er leuker uit dan ik dacht, alhoewel het wel allemaal zo cliché is.

’s Avonds ben ik uit eten geweest met wat flatmates. We hebben typisch Engels gegeten: Sunday roast. Een echte Britse familieaangelegenheid, waarbij een dag eruit te zijn geweest wordt afgesloten met roasted meat, roasted potatoes en wat groenten. Deze roast was extra speciaal, aangezien het met Yorkshire pudding was (Leeds ligt in West-Yorkshire, dus soort van specialiteit van de streek). Ik dacht altijd dat Yorkshire pudding een heerlijk toetje was, maar mooi niet: het is een soort grote pastei, waar ze alles (het vlees, de aardappelen en groenten) vervolgens in mieteren. Op zich wel lekker, maar ik had me dus net zo verheugd op een lekker toetje. (Ja, Anne, het is een toetje. Net als chipjes.) Overigens: het lijkt nu net dat ik très chique gegeten heb, maar niets is minder waar. Voor £3,50 bestelde ik mijn Sunday roast en binnen vijf minuten werd het geserveerd. Ik gok op de magnetron.

Om jullie alvast voor te bereiden: de nieuwste Harry Potter film (eind deze week uit in Engeland) krijgt hier maar een schamele twee sterren.

 Het is alweer even geleden, maar zo zag het eruit, het vreugdevuur tijdens Bonfire night. Deze Engelse feestdag heet officieel Guy Fawkes Night en wordt gevierd vanwege het feit dat het Guy Fawkes niet gelukt is om op 5 november 1605 het House of the Lords op te blazen. Het is een 'an annual public day of thanksgiving for the plot's failure'. Er wordt ook nog flink wat vuurwerk afgevuurd - een flatgenootje heeft een tien minuten durend filmpje met al het vuurwerk die ik jullie zal besparen. In de grote parken van Leeds komen duizenden mensen bijeen om deze dag te vieren. Ernaast was nog een kleine, weinig bijzondere kermis. Het was vooral heel koud, waardoor de uitdrukking 'van een koude kermis thuiskomen' eindelijk betekenis krijgt.