Witte kerst

De kerstdagen zijn weer voorbij, ook hier. Dit jaar geen traditionele familiediners en lange boswandelingen, maar een diner met een bijeengeraapt zooitje internationale studenten. Voordat ik daar over begin, eerst nog twee andere zaken: mijn familie kwam over en een bezoek aan Bradford.

Op het begin van de vakantie, vrijdag 17 december voor mij, kwamen mijn ouders en m’n broertje over voor een weekend. Vanwege de sneeuw en de vrieskou was het afwachten of ze de overtocht konden maken, maar uiteindelijk arriveerden ze vrijdagavond op Leeds Bradford International Airport, met slechts vier uur vertraging. De meeste andere vluchten waren gecanceld, dus we  mochten in onze handjes knijpen. Het was erg leuk om ze weer te zien en bij te kletsen en zo. Op zaterdag heb ik ze Leeds laten zien. Na een uurtje riep mijn moeder al ‘Wat is het hier lelijk zeg, maar wél interessant!’. Verder nog gewinkeld en gegeten in een restaurant waar ze geen vergunning hadden om alcohol te schenken. Dat zul je in Nederland niet zo snel aantreffen denk ik. Die avond, toen mijn ouders al rustig lagen te slapen in het hotel van het rugbystadion, was er nog een mooi pannenkoekengevecht tussen o.a. Pelle (m’n broertje), Ayla, Guy en mij. Zondag hebben we York bezocht. Ik was er eind september al een keer geweest, maar het blijft een mooi stadje. Het was nog steeds stervenskoud, dus de spooktocht ’s avonds hebben we maar laten schieten.

Maandag heb ik de familie weer op het vliegtuig gezet, terug naar Nederland. Deze keer was er nauwelijks vertraging. Althans, voor het vliegtuig. Bij de NS schijnt het de afgelopen weken vaak fout te zijn gegaan. Op de terugweg boodschappen gedaan bij Morrisons, een gigantische supermarkt in de wijk Kirkstall. Voor een grote groepsopdracht moeten we een nieuwe toekomstvisie voor deze wijk maken. Dit is tevens het enige vak dat nog doorgaat na de kerstvakantie, verder moet ik nog een essay inleveren.

Lisa, Grant en ik zijn afgelopen week nog naar Bradford  geweest, een plaats vlakbij Leeds. Beide plaatsen waren eerst ongeveer even groot, maar tegenwoordig is Leeds duidelijk het grotere broertje. Het succes (of in ieder geval: de groei) van Leeds heeft zijn keerzijde: Bradford heeft last van krimp. Verder staat ‘Bradistan’ in heel Engeland bekend voor de grote populatie Aziaten (vooral Indiërs, Pakistani en Bengalezen. Een Bengalees is een inwoner uit Bangladesh. Ik moest dit woord toch even opzoeken hiervoor. Ik begrijp nu eindelijk de term Bengaals vuurwerk.)

Bradford is nog lelijker dan Leeds en de mensen die er rondliepen zouden in Nederland in de categorie aso’s vallen. Maaskantje, eat your heart out. Het multi-culti gehalte viel erg mee, van wat ik over Bradford gehoord had. Waarom zijn we dan naar Bradford gegaan? Het National Media Museum, met een groot 3D IMAX theater, is daar namelijk te vinden. Het museum zelf was wel oké, met uitleg over hoe televisie en radio gemaakt worden. En zoals elk museum tegenwoordig was er veel te doen. Zo weet ik nu dat de autocue oplezen lastiger is dan ik dacht. Aan het eind van de dag zijn we naar de film TRON: Legacy geweest, in dat IMAX theater. Ik denk dat je deze film echt in 3D of op zo’n groot scherm moet zien, want de effecten zijn tof! De muziek is van Daft Punk, ook een groot pluspunt. De verhaallijn zelf is niet heel erg sterk, maar heeft niet elke sciencefiction film daar last van (Avatar)? Grant en Lisa waren minder enthousiast. Vooral Grant had zich ontzettend verveeld en liep de film gigantisch af te kraken. Ook beschuldigde hij mij ervan altijd positief te zijn over dingen waar ik naartoe was geweest.

Op kerstavond hadden we een groot diner met een select gezelschap: Lisa, Grant, Guy, Denisa en ik. Mary Morris is de afgelopen dagen echt leeggelopen – sommigen komen nooit meer terug, anderen zijn op vakantie of bij hun ouders. Ieder had een gerecht gemaakt en zo hadden we een mooi kerstdiner, met o.a. een kip (daar is ie weer!) en een ham die zo zout was waar zelfs de Noordzee jaloers op wordt. Ikzelf zorgde voor het toetje, zelfgemaakte kletskoppen met ijs en chocoladesaus. Niemand kent hier de Allerhande natuurlijk, dus dat kwam goed uit.

Onze keuken zag er voor het eerst echt gezellig uit, met dank aan Grant die de kerstboom van de receptie jatte en in onze keuken heeft gezet. Heel raar vond ik het dat sommigen tussen de gangen door snel naar hun kamer gingen om bijvoorbeeld te skypen. Denisa miste daardoor mijn nagerecht. Af en toe schoven er nog mensen aan, uit andere delen van de flat. De meeste rare gesprekken volgde, met een hoog WTF?!-gehalte, omdat we het spelletje Have you ever…? speelde. Bizarste moment: Nathan, de wannabe macho Amerikaan, die vol trots vertelt dat hij ooit $400 heeft betaald voor een hoer. Het gesprek dat hieruit voortkwam ging niet eens over ‘waarom bestel je in hemelsnaam een hoer?’, maar meer over dat $400 veel geld was.

Grant was op eerste kerstdag nog steeds dronken van de avond daarvoor en tijdens de brunch (met hetzelfde gezelschap) werd vrolijk doorgegaan met bier drinken. De brunch deed me denken aan Pasen, aangezien er grote hoeveelheden eiersalade op tafel stonden. Grant leek een beetje op mijn oma tijdens kerst. Beide bevestigen steeds hoe goed ze het wel niet naar hun zin hebben en hoe lekker het eten wel niet is. Op tweede kerstdag werd ik wakker met een mooi SMS’je van hem: ‘If I had to go to Mordor from Lord of the Rings and had to pick three other people from Mary Morris, you guys would be definitely on my list to try out.’ Volgend jaar toch maar weer gewoon een traditionele kerst?

PS Voor de Little Britain fans: afgelopen zaterdag is een nieuwe serie van dezelfde makers van start gegaan, Come Fly With Me. Nieuwe typetjes op en om het vliegveld. Hier terug te kijken.

Dit is de leukste foto die ik gemaakt heb van Bradford. Zegt dat genoeg? Wel een goede slogan!

Kerstkaart

Kerst komt in zicht

'Let’s wash this little piggy!’ is het motto van de afgelopen dagen. En de aankomende dagen. Er moeten namelijk nog wat deadlines worden gehaald voor kerst. Afgelopen week was ook al druk, met veel groepswerk en –presentaties, dus Leeds moet even wachten.

Engelsen kunnen niet presenteren, zoveel is duidelijk na een groepspresentatie vorige week. Veel mensen lezen gewoon hun A4’tjes voor of lezen alles van het scherm af. Onze presentatie vorige week ging, naar mijn mening, dan ook erg slecht. Behalve de presentatie, was de inhoud ook niet goed. Drie van de zes gasten uit mijn groep hadden zo goed als niks gedaan en komen op de ochtend voor de presentatie doodleuk met wat Powerpoint sheets aanzetten. Denk: copy paste wat van wat websites en stop dit met lettertype 12 in één sheet. Ik word weer pissig als ik er aan denk.

Gelukkig is het bijna kerstmis, dus dat betekent bijna vakantie. Inmiddels heb ik al twee kerstdiners gehad. Dit komt er eigenlijk op neer dat een kip of kalkoen de oven wordt ingeschoven, samen met verschillende groenten en aardappelen.

Het eerste kerstdiner was met mijn flatgenoten en werd samen gehouden met Secret Santa. Nick had mij, waardoor ik nu een Justin Bieber poster en kalender rijker ben. Ik zit nog steeds te twijfelen wat ik er mee zal doen. Voor de rest was het een wisselende avond, ik denk omdat een deel elkaar toch ook weer niet zo goed kent, waardoor de een bijvoorbeeld een onpersoonlijke doos chocolaatjes kreeg. Ook zijn er wat ergernissen richting het adres van Holly, die graag in het middelpunt van de aandacht staat. Op het laatste moment zegde ze het diner af, maar kwam uiteindelijk wel, en toen ze er was, werd het meteen de Holly show. Och, wat hebben we gelachen.

Het andere kerstdiner was afgelopen weekend op een hele mooie locatie: in een jeugdherberg in Coniston, The Lake District. Dit is het populairste nationale park van Engeland en wordt algemeen gezien als het mooiste van Engeland. (Op Facebook heb ik al wat foto’s gepost.) Prachtige uitzichten vanaf de bergtoppen (zo’n 800m hoog). Het weer was gelukkig erg goed, veel zon en nauwelijks wolken. Ook was de sneeuw aan de voet verdwenen, alleen op de toppen lag nog wat. Het enige was dat we flink moesten doorlopen, omdat het rond 16.00 al donker werd. Heel erg chill weekend en fijn om even uit de dagelijkse deadline sleur te zijn.

Een echte Engelse traditie is wie er in de Top 40 op 1 staat met kerstmis. Meestal wint een slechte boyband of een X-factor winnaar, maar dit jaar is er een nieuw initiatief. (Trouwens, de finale van X-factor was afgelopen weekend en brak heel wat kijkcijferrecords. De show zelf duurde op zaterdag maar liefst vier (!) uur.)

Het nieuwe initiatief heet Cage Against The Machine, dat John Cage’s ‘4’33’ opnieuw heeft uitgebracht. Ik kende het nummer eerst ook niet, maar het is vierenhalve minuut stilte. Leuke grap dus, want welk radiostation gaat dit draaien? Cage Against The Machine bestaat o.a. uit leden van The Kooks en Madness en er zijn remixen gemaakt (dat is nog het leukst) door o.a. Aeroplane en Hot Chip. ‘I’m humming it already’, aldus een van de groepsleden. De naam Cage Against The Machine is (obviously) afgeleid van Rage Against The Machine, die vorig jaar de nummer 1 scoorden via een vergelijkbare Facebook actie.

Nou ben ik niet zo’n kerstfan, maar het moet haast wel hier. Straten zijn versierd, de kerstmarkt is still going strong en de caissières in de supermarkt dragen al kerstmutsen. Gelukkig stuitte ik op de de CD Santastic V: Snow, Man!, vol met grappige kerstliedjes. Het zijn mash-ups van kerstliedjes met bekende nummers. Zo krijg je bijvoorbeeld Rudolph The Rednose Reindeer op de melodie van Sting’s Roxanne, You Don’t Have To Put On Your Redlight. De leukste combinatie is Cee-Lo Green’s Fuck You met Santa Claus Is Coming To Town van The Jackson Five: ‘Fuck you, and Rudolph too!’ De CD is hier gratis te downloaden.

Voor de vakantie ben ik van plan een paar dagen naar Edinburgh te gaan. Met andere internationale studenten gaan we (hopelijk uitgebreid) kerst en oud & nieuw vieren. Maar eerst: aanstaande vrijdag komen m’n ouders en m’n broertje, gezellig! Voor anderen die nog plannen hebben om te komen: de koffie staat klaar.

 The Lake District, op de top van Coniston's Old Man. Tip voor de thuisblijvers: bureaubladachtergrond!

Sneeuw, surprises en huisvrouwen

De sneeuw houdt de gemoederen flink bezig hier. Het lijkt Nederland wel. Gisteren is er veel sneeuw gevallen, waardoor veel bedrijven, scholen en ook mijn universiteit het nodig vonden om hun deuren te sluiten. Verder natuurlijk veel files, geen of nauwelijks OV en sneeuwbalgevechten. Vandaag valt het met de sneeuw erg mee, alhoewel veel instellingen nog steeds dicht zijn.

Morgen vieren we met onze flat alvast kerstmis. Elodie vliegt aanstaande zondag namelijk al terug naar La France en daarmee eindigt haar Leeds avontuur – of, nou ja, avontuur. Ze is altijd ontzettend druk met studeren, essays schrijven en weet ik wat niet meer, waardoor ze nog geen tijd heeft gehad om het centrum van Leeds te bezoeken, vertelde ze me afgelopen week. Het hele idee achter studeren in het buitenland is volgens mij om meer van de wereld te zien, maar dat blijkt dus niet voor iedereen het geval. Haar intentie is om vandaag en morgen nog wat van Leeds te kunnen zien. Toch leuk dat je kan vertellen als je terug bent dat je drie maanden in Mary Morris gewoond hebt.

Een onderdeel van het kerstdiner morgen is Secret Santa, of in gewoon Nederlands, surprises. Omdat niet iedereen met elkaar even goed overweg kan, zijn er speciaal door Ayla wat regels opgesteld (Regel 3. Koop niet iets wat de ander insulting [beledigend] kan vinden. Regel 5. Koop niet iets groots, mensen moeten het mee naar huis kunnen nemen). Volkomen belachelijk natuurlijk en dit vraagt om grote, insulting cadeaus. Helaas heb ik Ayla niet, maar Denisa. Eerlijk is eerlijk: dat viel tegen. (Misschien moet ik toch een beetje gaan uitkijken wat ik over iedereen schrijf. Een paar weken geleden begreep ik dat een paar flatmates af en toe mijn blog lezen. Complimenten voor Grant, die alles copy past in Google Translate.) Ongeveer sinds het begin heeft Denisa iets met Guy. Guy is heel chill en zij op zich ook wel, maar ze kan zo bossy zijn. En doordat ik vaak bij Guy hang, zie ik Denisa ook vaak. Hopelijk kan ze mijn gedicht (ik kom natuurlijk wel uit Nederland) waarderen, met wat subtiele steken onder water.

Liverpool dan. Daar was ik afgelopen weekend voor anderhalve dag, met Grant, Lisa en Kiki, een Duits meisje van mijn studie. Was erg gezellig en Liverpool is een erg toffe stad. Leeds en Manchester zijn niet echt steden waar je naartoe gaat vanwege de mooie gebouwen, maar dat is in Liverpool wel anders, terwijl ook deze stad groot geworden is ten tijde van de industrialisation. Liverpool ligt aan de rivier Mersey, vlakbij zee. Het schijnt een belangrijke slavenhandelsplaats te zijn, iets wat ik niet verwachte daar. Aan de rivier ligt Albert Dock’s, een groep oude pakhuizen en inmiddels werelderfgoed. Hierin zitten tegenwoordig vooral musea. Leeds en Manchester hebben vooral veel weinig bijzondere nieuwbouw. Liverpool niet. Toen zij het centrum aanpakten om op te knappen hebben ze dat meteen goed gedaan. Het resultaat is Liverpool ONE, een van de grootste winkelcentra die ik ooit gezien heb. Slechts een deel is overdekt, dus je hebt meer het gevoel dat je door allerlei winkelstraten loopt. Veel is pas een paar jaar oud, want veel is gerealiseerd vanwege het feit dat Liverpool Europese culturele hoofdstad 2008 was. Daardoor zijn er veel leuke (kunst)musea. Tate (het wereldberoemde museum uit Londen) heeft bijvoorbeeld een dependance in Liverpool. Nederland werd vertegenwoordig door een Mondriaan (door Tate Mondrian genoemd, vreemd). Er was verder een zaal waar je, met een koptelefoon op, doorheen moest lopen. Terwijl je naar dampende discomuziek luisterde, kon je allemaal beeldende kunst bekijken.

De muziek zorgde ervoor dat ons zaterdagmiddagdipje verdween. Vrijdagavond waren we uitgeweest en vooral Grant had een kater de volgende dag. Pas op zaterdagmiddag, toen hij zijn eerste biertje nuttigde, kwam er weer wat leven in Grant. Het was dan ook een legendarisch biertje, want besteld in the Cavern Club. Bij de echte Beatles-fan moet er dan een belletje gaan rinkelen. De Beatles komen uit Liverpool en daar is de stad maar wat trots op. Ze zijn overal te vinden en the Cavern Club is de plek waar ze als eerste optraden. De club teert er nog steeds (erg goed) op. Waar ze groot mee werden, een podium voor nieuw talent bieden, is weinig meer van over. Toen wij er waren stond een of ander artiest Beatles liedjes te coveren. Het publiek bestond dan ook voornamelijk uit huisvrouwen en het zegt genoeg dat er een Nederlands personeelsfeest gehouden werd, lijkt me.

Anfield heb ik helaas niet bezocht (te weinig tijd en geen andere voetbalfans waren mee), maar ik begrijp inmiddels wel waarom Ryan Babel graag op de bank bij Liverpool zit. Tofste stad tot zover!

Liverpool Cathedral is een van de grootste kathedralen in de wereld en straalt dan ook vooral macht uit. Hoog, lang en breed. Pas eind jaren '70 echt voltooid en dus erg recent. Sinds een paar jaar hangt deze neon tekst onder het glas-in-loodraam bij de ingang en de meningen zijn verdeeld. (De tekst is: I felt you and I know you loved me) Ik vond het wel mooi, de anderen waren minder positief. In het Tate museum hingen overigens nog twee andere neonteksten, in precies dezelfde kleur: Is anal sex illegal? en Is illegal sex anal?. De kunstenaar houdt ervan om de volgorde in zinnen te veranderen.

Clubbing en pubbing

Het sneeuwde gisteren, wat reden was voor totale verrukking in Mary Morris. Al snel verschenen berichten op Facebook als ‘OMG it is snowing here in Leeds! First time! WooHoo!’ en ‘Just witnessed his first ever SNOWFALL this morning! SO EXCITING!!!!’. (Ik heb geen extra uitroeptekens toegevoegd.) De pret was echter maar voor korte duur en niks is blijven liggen. Misschien gaat het meer sneeuwen dit weekend, want in het noorden schijnt het heftiger te zijn geweest. Dit weekend ga ik naar Liverpool, dus hopelijk is dat nog wel mogelijk. Het schijnt hier namelijk net zo’n chaos als in Nederland te worden.
Afgelopen weekend was een heerlijk weekend. Laten we op donderdag beginnen. Diesel (het kledingmerk) organiseerde een gratis party met Uffie en dj’s Riton en The Magician. Het was in A Nation of Shopkeepers, een van de leukste tenten waar ik in Leeds geweest ben. Bij binnenkomst kreeg je ook nog eens een gratis wodkacola en Riton en vooral The Magician waren erg goed. The Magician (ex-Aeroplane) draait voornamelijk (nu-)disco, heel erg chill! (En daarmee bedoel ik dus niet van die muziek die je op een ‘70s-’80s feest hoort.) Er liep daar ook nog een gast rond die een half jaar in Amsterdam gewoond had en dat graag liet blijken. Elke keer als hij langs kwam was het weer ‘Alles kankerrrr lekkerrr!’. De avond eindigde in mineur: mijn leren jas was kwijt en ik kon hem nergens vinden (er was geen garderobe, helaas). Ook een dag later hadden ze hem niet gevonden, dus ik gok dat iemand nu trots met mijn jas rondloopt. Erg balen.
Op vrijdag kwamen Niek en Adriaan over, all the way from Groningen. Hoe laat ze er zouden zijn, wist ik niet precies (‘ga maar uit van begin van de avond!’), dus uit het niets stonden ze opeens voor mijn kamer. Die avond hadden we met de flat een Thanksgiving diner, naar aanleiding van de Amerikaanse feestdag. Officieel was Thanksgiving gisteren pas, maar we vierden het al wat eerder, omdat dat wat beter uitkwam. Ayla had alles geregeld, maar was de hele dag weg. Vandaar dat Emma alle groenten moest snijden en ik de eer had twee kippen klaar te maken en te bakken, inclusief de stuffing. Lekker wroeten in een kip, ik zal het daar bij laten. De kip was goed gelukt (al zeg ik het zelf), klein beetje droog alleen, maar wat wil je, na ruim vier uur in de oven te hebben gezeten.

’s Avonds gingen we hort op, richting The Student Warehouse. Niet echt druk binnen, maar het was wel gezellig met de hele groep. Lisa, Holly, Emma, Guy, Grant en Denisa waren ook mee, dus we konden ook van hun danskunsten genieten. Vooral Denisa liet zich gaan, als een ware Oost-Europese zat ze om Guy (haar vriendje) heen te kronkelen, die alles gelaten over zich heen liet komen.
Zaterdag werd vanwege de afgelopen avond meteen uitslaapdag. Om 14.00 zaten we pas aan het ontbijt, maar wat een goed Engels ontbijt. Het rare – en vervelende – was dat ik de enige was met een kater. Omdat het al zo laat was, heb ik Niek en Adriaan (Nick and Adrian, volgens de rest van de flat) nog niet heel van Leeds kunnen laten zien. We moesten ook nog op tijd naar M.I.A., waar we kaartjes voor hadden gekocht. Hele vette show, hoogtepunt voor mij was halverwege de set toen Niek zei ‘hé, dit nummer ken ik!’.
We hadden daarna afgesproken met Emma en Emma op de Kerstmarkt, die toch niet zo Duits is als ik dacht. Nederlandse (?) negerzoenen en poffertjes waren er te krijgen, er was maar weinig echt Duits. We zijn daarom maar snel vertrokken naar een andere plek, waar ze vele soorten wodka’s hadden, dus daar hebben we ons maar in verdiept. De duurste was overigens een Nederlandse.
Zondag kon dan eindelijk mijn rondleiding plaatsvinden. Deze viel niet zo in de smaak, aangezien Leeds toch ook weer niet zo bijzonder is volgens Adrian en Nick. Alleen de Corn Exchange kon hun goedkeuring krijgen en verder, met stip op één, het nachtleven. (Dus laat je niet afschrikken, Leeds is wel degelijk de moeite waard!) Ik was echter zo kapot en ik had maandag vroeg college, dus zondagavond werden de bloemetjes maar niet buiten gezet.

Dat was maar goed ook, want het college maandagochtend was totaal anders dan de weken daarvoor. Het was toen vooral wat aankloten, maar de aankomende weken wordt het echt aanpoten. Elke week deadlines en veel groepswerk, wordt druk!
Adriaan en Niek hadden speciaal een tas vol Nederlands eten meegenomen. De pepernoten en stroopwafels kunnen in de gehele flat hun goedkeuring krijgen, de drop viel wat minder in de smaak. Niek had ook nog per ongeluk pepernoten met yoghurtsmaak meegenomen, die liggen nog onaangetast.

Goed, een beetje saai, zo’n uitgaansblogje, want het is altijd leuker als je er zelf bij was. Gelukkig hebben we de foto’s nog!

Niek en Adriaan, het was me een waar genoegen!

Living the Leeds life

Donderdag was het examentijd. We hadden een uur de tijd om een essayvraag te beantwoorden (die al sinds begin dit semester op internet te vinden was). Een uur was ook echt een uur; geen minuut langer kregen we. Op zich ook wel goed, want je krijgt zo’n kramp in je hand van een uur op tempo je verhaal schrijven. Examens zijn hier – zo kwam ik achter – anoniem: je moet je naam afschermen met een soort post it. Ik ben benieuwd of de docent mij er zo uit kan pikken, met mijn Dutch English. En is het niet mijn Engels, dan is het misschien vanwege wat Nederlandse voorbeelden die ik gebruikte.

Vandaag moest ik een poster inleveren, waar we al weken mee bezig zijn. De poster moet Leeds promoten , als een stad die het bezoeken waard is. Living the Leeds life is mijn slogan uiteindelijk geworden (toch bedankt Joren!), die de docent te veel vond lijken op de huidige (Leeds. Live it. Love it), wat ik totaal waar niet vind. Voor de rest was de poster wel goed gelukt, na veel gepruts met Paint en Powerpoint, aangezien ik niet goed met Photoshop ben.

Vrijdagavond bezochten we met een Mary Morris afvaardiging Call Lane, een straat met vele bars en pubs. (Ik vind bars een lelijk woord, maar het zijn geen cafés, zoals in Nederland. In Engeland worden plekken waar je overdag koffie drinkt cafés genoemd.) De Italianen wilden naar een salsabar, waar al wat Spanjaarden uit Mary Morris hun soepele heupen aan het showen waren. De muziek was niet echt mijn ding, dus al snel ben ik met een groepje naar de volgende bar gegaan. Hij heette Oporto, met goede muziek en op zich wel chille mensen (een gast kende Domburg (Zeeland), wat een ontzettend saaie plaats was volgens hem). Ik begrijp alleen nog steeds niet de link met Portugal. We eindigden de avond waar we al vaker waren geweest: Miro, een bar waar ze keihard 60’s, 70’s en 80’s muziek draaien (denk: The Clash, Elvis, Beach Boys, ZZ Top), en deze keer ook nog eens alleen met vinyl. Als iemand iets te uitbundig uit zijn dak stond te gaan, hoorde je de plaat meteen haperen. Ik werd weer helemaal enthousiast over vinyl en ik heb dat weekend Roxy Music’s LP Manifesto aangeschaft, in een winkel van Oxfam. U weet wel, van het goede doel. Zij hebben door heel Engeland tweedehands winkels zitten, waarbij de opbrengst naar het goede doel gaat.

Het weekend was verder erg rustig – op dit moment ben ik bezig mijn essay over informal settlements (sloppenwijken) af te ronden, dus daar ging redelijk wat tijd in zitten.

Omdat ik de Sinterklaasintocht in Nederland moest missen, bezochten Ayla en ik zondag nog kort de Duitse kerstmarkt, die sinds dit weekend geopend is. Hart van deze markt is een grote bierhal (met prijzen van £7 per literpul), met daaromheen wat ‘typisch Duitse’ standjes. Ik moet toegeven, het zag er leuker uit dan ik dacht, alhoewel het wel allemaal zo cliché is.

’s Avonds ben ik uit eten geweest met wat flatmates. We hebben typisch Engels gegeten: Sunday roast. Een echte Britse familieaangelegenheid, waarbij een dag eruit te zijn geweest wordt afgesloten met roasted meat, roasted potatoes en wat groenten. Deze roast was extra speciaal, aangezien het met Yorkshire pudding was (Leeds ligt in West-Yorkshire, dus soort van specialiteit van de streek). Ik dacht altijd dat Yorkshire pudding een heerlijk toetje was, maar mooi niet: het is een soort grote pastei, waar ze alles (het vlees, de aardappelen en groenten) vervolgens in mieteren. Op zich wel lekker, maar ik had me dus net zo verheugd op een lekker toetje. (Ja, Anne, het is een toetje. Net als chipjes.) Overigens: het lijkt nu net dat ik très chique gegeten heb, maar niets is minder waar. Voor £3,50 bestelde ik mijn Sunday roast en binnen vijf minuten werd het geserveerd. Ik gok op de magnetron.

Om jullie alvast voor te bereiden: de nieuwste Harry Potter film (eind deze week uit in Engeland) krijgt hier maar een schamele twee sterren.

 Het is alweer even geleden, maar zo zag het eruit, het vreugdevuur tijdens Bonfire night. Deze Engelse feestdag heet officieel Guy Fawkes Night en wordt gevierd vanwege het feit dat het Guy Fawkes niet gelukt is om op 5 november 1605 het House of the Lords op te blazen. Het is een 'an annual public day of thanksgiving for the plot's failure'. Er wordt ook nog flink wat vuurwerk afgevuurd - een flatgenootje heeft een tien minuten durend filmpje met al het vuurwerk die ik jullie zal besparen. In de grote parken van Leeds komen duizenden mensen bijeen om deze dag te vieren. Ernaast was nog een kleine, weinig bijzondere kermis. Het was vooral heel koud, waardoor de uitdrukking 'van een koude kermis thuiskomen' eindelijk betekenis krijgt.

De foto's, part II

Een tweede serie foto's! Voor een vergroting, klik op de foto.

Snowdonia, Wales

Het lijkt alweer zo'n tijd geleden, dit weekend in Wales. Ik heb er echter nog geen foto's van gepost, dus hier wat footage! Zoals je kan zien, het was mistig. We waren hier op pad naar de top van Mount Snowdon, de hoogste berg in nationaal park Snowdonia (een naam die me altijd herinnert aan sneeuw en tante Sidonia, beide waren helaas niet aanwezig).

Maar als er even geen wolken waren, dan was het uitzicht ook adembenemend mooi.

Dit was op de top. Je kon ook met een treintje de berg op, vandaar de drukte. Het regende trouwens niet, maar door de mist, werd je vanzelf helemaal nat. Op de top waaide het zo hard (niet zo goed te zien), dat het laatste stuk echt bijna onmogelijk te klimmen was.

 En dit is op de weg naar beneden.

Eenmaal beneden en aangekomen in het dorpje was het tijd voor ijs. En waarom dicht tegen elkaar aanzitten als je ook alle ruimte kan gebruiken?

 Het begin van dag 2.

Deze twee foto's hebben als thema 'woest'.

En ook hier waren de uitzichten prachtig.

 En dit zijn ze dan, mijn mede-hikers.

Manchester

 In Manchester kwamen we zo rond een uurtje of 11 aan. Tijd voor ontbijt, en bier. Proost! (Ik heb deze ronde wijselijk gepast.)

Manchester is niet de meest fotogenieke stad en er zijn weinig gebouwen waarvan je denkt 'jaaa, foto!!' Dus dan krijg je dit.

In deze kathedraal (links) was een feest bezig, ik weet alleen niet precies wat. Er was een bandje aan het spelen en mensen waren aan het zingen. Het deed me denken aan een Amerikaanse gospelskoor en ik begon bijna te twijfelen waar we waren. Omdat ik het onbeleefd vond om ze zo op de foto te zetten, heb ik maar een sneaky fotootje gemaakt.

De familie in Manchester (rechts). Vlnr: Lisa, Jérémy, Grant, yours truly, Guy, Manish en Justus. Denisa nam de foto, dus zij staat er niet op. Huiskamervraag over de foto links: wie is deze man, zo strak in het pak?

De plaatselijke VVV (links) was de modernste die ik in tijden gezien heb. Je kon er ook tassen kopen met quotes van de broertjes Gallagher (Oasis), want daar waren ze hier heel trots op. De foto rechts: Old Trafford, het stadion van Manchester United...

... haha, happen! Het was het cricket stadion, dat er niet ver vandaan lag. Op de weg naar het echte Old Trafford waren overal stickers geplakt met bovenstaande tekst (links). Voor de niet voetballiefhebber: Glazer is de Amerikaanse eigenaar, waar ze in Engeland niet zo blij mee zijn. Rechts Jérémy en ik voor de ingang. 

Hebden Bridge - Haworth

 Afgelopen weekend was het weer hiking time, deze keer van het dorpje Hebden Bridge naar Haworth, het geboortedorp van de Brontë sisters. Wie zegt u? Ik had er ook nog nooit van gehoord, maar ze weten zo'n acht miljoen (!) toeristen elk jaar naar het dorpje te trekken (aldus de Lonely Planet). Ze schreven o.a. Jane Eyre. Ik was o.a. op pad met Heather en flatmate Ayla.

De wandeling duurde zo'n vijf à zes uur en ging door bossen, countryside en op het laatst heide (moorland).

 Wat kiekjes van het platteland. Er was truowens nog een andere Nederlandse mee, ze had in Groningen gestudeerd en komt oorspronkelijk uit Duiven. Wat is de wereld toch klein soms.

 Dit is de plek waar de Brontë sisters hun inspiratie opdeden, voor welk boek weet ik helaas al niet meer. (De volgende keer bereid ik me beter voor.) Deze ruïne zorgt mede voor die acht miljoen toeristen.

Halloween

 Nog wat partypics van Halloween. Zie mijn kostuum. Wow.

De foto links was niet Halloween, maar is een groot deel van mijn flat.