Inburgeren

De colleges zijn nu echt begonnen. Ik heb vier vakken en elk vak heeft een college per week. Het aantal verplichte uren is dus erg laag en woensdag en vrijdag ben ik mede daardoor vrij.  Erg fijn als ik bijvoorbeeld nog wat weekendtripjes wil plannen. Ook qua tentamens zit het wel goed: tot nu toe heb ik er maar een. Daar staat tegenover dat ik voor bijna elk vak wel essays moet schrijven, dus die vrije tijd is ook wel nodig volgens mij. Je hebt daardoor weinig verplichte boeken die je moet lezen, maar een hele lijst per vak met boeken en artikelen waar bruikbare dingen in kunnen staan.

De colleges zijn hier anders van opzet. Vaak heb je eerst een uur college en daarna een uur een seminar. Dit bestaat vooral uit een groepsdiscussie. Hiervoor moet je van tevoren artikelen hebben gelezen om mee te kunnen praten. De colleges zijn dus veel interactiever en die aanpak lijkt me wel goed, want je merkt echt dat (bijna) iedereen meedenkt en veel meer bezig is met 'ons vak'.

Ik volg vakken voor tweede- en derdejaars studenten, dus ik zit eigenlijk in twee groepen. Deze groepen zijn relatief klein (zo’n 20-30 man), vergelijkbaar met mijn studie in Groningen. Het was daarom ook meteen duidelijk dat ik nieuw was, want iedereen kent elkaar. Gelukkig is er nog een meisje uit Sydney die ook op uitwisseling is, dus ik ben niet de enige. We merkten allebei al dat het lastig kan zijn om tussen de Engelsen te komen, omdat ze elkaar allemaal al kennen. Hopelijk leer ik ze beter kennen, omdat we best wat groepwerk moeten doen.

Behalve dat het lastig is om ‘er tussen te komen’, praten de meeste Engelsen met een accent van heb ik jou daar. Lastig te volgen! Dit merkte ik onder andere toen ik maandag na college met wat Engelse lads mee ging, om traditioneel te ontbijten. Sausages, bonen in tomatensaus, spiegeleitje, bacon, wat gefrituurd eten, het was er allemaal. Het goorste was zonder twijfel black pudding, een naam die de lading niet echt dekt. Het is pikzwart, toegegeven, maar pudding? Varkensbloed waar worst van is gemaakt noem ik geen pudding. Als je op Google naar wat plaatjes zoekt, zie je hoe goor het eruit ziet. Qua smaak was het nog wel oké, maar het verhaal erachter…

In York, waar ik afgelopen zondag was, had ik wel een lekkere lunch besteld: jacket potatoes. Het idee is simpel: je kookt een grote aardappel met schil, snijdt hem open als een broodje en doe er kaas en bacon op. Erg lekker. York was erg gezellig, met veel bekenden van Mary Morris. Het stadje was zelf ook mooi om te zien, maar ik had het wel wat groter verwacht, omdat het zo’n populaire stad is. Het is wel een vet idee dat de Romeinen helemaal tot aan York gekomen zijn.

Morgen hebben we een etentje georganiseerd met heel onze gang, om iedereen wat beter te leren kennen. Met een paar van de ganggenoten trek ik al veel op. Inmiddels heb ik al de bijnaam filthy Jannes (vanwege mijn filthy mind) verdiend en Holly vindt me lijken op Justin Bieber. Het is dus erg gezellig.

Ik heb me trouwens opgegeven voor de wandelclub. De mensen waren wel chill en de trips die ze gepland hebben ook. Volgend weekend (8-10 oktober) ga ik bijvoorbeeld naar Snowdonia, Wales! Wel eerst nog even bergschoenen kopen.

PS Op mijn Facebook staan al wat foto’s van Leeds en York. Dit weekend zal ik (waarschijnlijk) ook wat foto’s op dit blog posten!

Kijk hem shinen: mijn nieuwe fiets. Voor slechts £35 (+ £100 borg) kan ik mezelf de aankomende maanden verplaatsen in Leeds en omstreken. Deze fiets is onderdeel van een project om fietsen populairder te maken in Leeds, vandaar de goedkope prijs. Als echte Nederlander kon ik dit aanbod natuurlijk niet afslaan.